خبرگزاری حوزه| دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان《أَللّهُمَّ طَهِّرْنِی فیهِ مِنَ الدَّنَسِ وَالاَْقْذارِ، خدایا پاکم کن در این ماه از چرکی و پلیدی‌ها》
وا اسفا، اگر این ماه رحمت و مغفرت بگذرد و من همچنان از آلودگی‌های نفسم تطهیر نشده‌باشم...
رسول‌خدا در خطبه شعبانیه میفرماید:
فَإِنَّ الشَّقِیَّ مَنْ حُرِمَ غُفْرَانَ اللَّهِ فِی هَذَا الشَّهْرِ الْعَظِیمِ؛ بدبخت حقیقی کسی است که در ماه عظیم رمضان، مورد غفران و بخشش الهی قرار نگیرد.
چه تاسف و حسرتی از این بالاتر و چه شقاوتی از این بیشتر، در ماهی که درهای رحمت الهی باز است و خداوند کریم فوج‌فوج بندگان را می‌بخشد، عبد روسیاهی چون من مورد رحمت مولای کریمش قرار نگیرم... بر این شقاوت باید خون گریست، که پیامبر رحمت، حضرت محمد صل‌الله‌علیه‌وآله در روایتی خوفناک میفرماید: من ادرک شهر رمضان فلم یغفر له فابعده الله؛ اگر کسی ماه رمضان را درک کرد و آمرزیده نشد، از رحمت خدا دور باشد و لعنت بر چنین شخصی. وسائل الشیعه
《وَ صَبِّرْنی فیهِ عَلی کائناتِ الاْقْدارِ
و شکیبایم کن در این ماه بر مقدراتی که خواهد شد》
صبر، از مقامات عرفانی، به معنای شکیبایی و بردباری است و آن را به خودداری از شکایت به غیر از خداوند و حتی بالاتر خودداری از شکایت به محضر خداوند تعبیر کرده‌اند.
امام‌خمینی در نوشته‌های عرفانی خود طبق روایات، صبر را به سه دسته، صبر بر بلاها و مشکلات، صبر بر اطاعت و بندگی و صبر بر معصیت و گناه تقسیم می‌کند و توضیح مفصلی دراین‌باره در کتاب شرح چهل حدیث خود بیان می‌فرمایند.
در این فراز از دعا منظور از صبر، صبر بر مقدراتی است که بر انسان خواهد گذشت...
و بنده‌ای که به خدای خویش اعتماد و اطمینان دارد و او را حکیم و خیرخواه خود میداند، چرا باید از تقدیری که خداوند برایش مرقوم فرموده، ابراز ناخرسندی کند؟
در این باره امام علی(ع) می‌فرمایند:
ریشه صبر، ایمان نیکو و عقیده استوار به خداوند است. غررالحکم
آری صبر بر ناملایمت‌های دنیا سخت، طاقت‌فرسا و جگر سوز است، اما آنکه این درد را تحمل کند، گوهری نادر در بین مخلوقات الهی خواهد شد.
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
《وَ وَفِّقْنی فیهِ لِلتُّقی وَ صُحْبَهِ الاَْبْرارِ
و موفقم دار در این ماه به پرهیزکاری و هم نشینی با نیکان》
توفیق برای انجام هر کار خیری را باید از تو مسئلت کنیم...
تنها تو هستی که مسیر موفقیت و پیروزی را بر روی بندگانت میگشایی...
اگر تمام مقدمات مادی و شروط عادی برای رسیدن به خیری را انسان فراهم آورد و تو نخواهی، آن کار نمیشود...
و اگر راه کسب سعادت، خیر و موفقیت پر از سنگلاخ و دشواری باشد و با حساب دنیوی رسیدن به آن پیروزی غیرممکن باشد و تو بخواهی، حتما آن کار می‌شود...
گاهی بساط عیش خودش جور می‌شود
گاهی نمیشود، که نمیشود، که نمیشود
گه جور می‌شود، خود آن بی‌مقدمه
گه با دوصد مقدمه، ناجور می‌شود
پس ای خدای قادر مطلق، تو خود از فضلت در رعایت تقوا و هم‌نشینی با صالحین از بندگانت، موفقم بدار...
《بِعَوْنِکَ یا قُرَّهَ عَیْنِ الْمَساکین
به کمک خودت ای روشنایی دیده مسکینان》
ما همه مسکین و مستکین، و الله صمد تویی، تو...
ما همه فقیرم و محتاج و غنی مطلق تویی، تو...
و چه زیبا مناجاتی‌ست، مناجات نیمه‌شب‌های علی علیه‌السلام...
مولای یا مولا، أنت الغنی و أنا الفقیر و هل یرحم الفقیر الا الغنی؛ مولای من، تو غنی هستی و من فقیر و غیر از غنی چه کسی می‌تواند به فقیر ترحم کند، ای نور چشم مساکین...
محمدصادق‌ناطقی
